Na goud met het Nederlands dames-rolstoelbasketbalteam, focust Van Bergen (40) zich nu op de piste. Met een strak regime stoomt ze zich klaar voor de winterspelen in 2022. De serene rust en de dankbaarheid als ze over berglandschappen kijkt, zorgen dat ze op een andere manier naar haar prestaties kan kijken. ‘Door de natuur kan ik alles relativeren.’
‘Als topsporter ben ik ongeveer honderd dagen per jaar weg van huis. “Ga je nou alweer op vakantie?” krijg ik wel eens te horen. Nou, nee hoor. In het buitenland zitten mijn dagen zo vol gepland dat ik van een land meestal maar weinig te zien krijg. Zodra ik een dag vrij ben, zoek ik meteen de natuur op. De bergen, de stilte, de schone lucht: alles is zo adembenemend mooi. Ik vind het telkens weer een voorrecht daarvan te kunnen genieten.
Het Nederlands skiteam volgt een strak ritme. Op racedagen ben ik om zeven uur ’s ochtends weg en kom ik pas om vier uur ’s middags terug op mijn hotelkamer. Even rusten, fysio en daarna eten met team en staf. We zijn echt 24/7 samen. Ik móet soms naar buiten om op te laden. Even weg van alles, mijn kop leegmaken, gedachten op nul. Door in de natuur te zijn, kan ik met een nieuwe, frisse blik naar mijn prestaties kijken. Het is mijn vorm van meditatie.
“Ik wil de eerste Nederlandse paralympische sporter zijn die op zowel de zomer- als de winterspelen een medaille wint.”
Sport is altijd een belangrijk onderdeel van mijn leven geweest. Als jong meisje deed ik op nationaal niveau aan atletiek. In 2006 kwam daar opeens een einde aan, toen ik een motorongeluk kreeg. In het ziekenhuis vertelde de dokter dat ik een dwarslaesie vanaf mijn navel had. Het eerste wat ik dacht: hoe moet dat nou met sporten? Polsstokhoogspringen was geen optie meer, maar gelukkig bleven er nog genoeg andere opties over.’
Het volledige artikel lezen? Dat kan hier.
Auteur: Nina Schuyffel | Fotografie: archief van Barbara van Bergen, TeamNL
