“Begin dit jaar heb ik een raceauto gekocht. Een BMW-130 Cup. Klein, licht, wendbaar en snel. Hiervoor huurde ik er altijd een, maar als je beter wilt worden is het toch fijner om een eigen auto te hebben. En toen de vriend met wie ik altijd ga racen er eentje had aangeschaft, kon ik natuurlijk helemaal niet meer achterblijven. Ik heb dezelfde gekocht als hij. Ongeveer acht keer per jaar gaan we samen naar Circuit Zandvoort. Als we aankomen, staan onze auto’s al voor ons klaar.
Circuit Zandvoort is een racebaan die midden in de duinen ligt, in een prachtige omgeving. Ik kwam er in 2007 voor het eerst. Met die goede vriend had ik besloten mijn racelicentie te gaan halen. Het was iets waar we altijd over hadden gefantaseerd en nu moest het er maar eens van komen. We kregen drie dagen les van instructeurs. Eerst over de theorie en de veiligheidsregels, daarna in de auto. We leerden te snappen hoe een auto zich gedraagt, hoe het circuit loopt, hoe je moet sturen, wanneer je gas moet geven en, ook niet onbelangrijk: wanneer je moet remmen. Aan het eind moesten we examen doen. Natuurlijk slaagden we allebei.
“Op een gegeven moment kom ik in een flow en ben ik alleen nog maar bezig met wat er dan is, ik denk nergens anders meer aan. ”
Een dag op de racebaan is vrij intensief. We beginnen meestal vroeg en krijgen dan een rijdersbriefing. Daarna gaan we de baan op en is het een kwestie van ronden rijden. Zo hard mogelijk zo veel mogelijk ronden rijden. Tijdens het racen concentreer ik me volledig op het moment. Alles wat ik heb geleerd, probeer ik samen te laten komen in het ultieme rondje. Op een gegeven moment kom ik in een flow en ben ik alleen nog maar bezig met wat er dan is, ik denk nergens anders meer aan. Dat gevoel is het lekkerste gevoel wat er is. Een beetje te vergelijken met de runner’s high die je krijgt bij het hardlopen.”
Het volledige artikel lezen? Dat kan hier.
Auteur: Nina Schuyffel
